dəb

is. <ər.> Xalq arasında yayılmış adət, ənənə. Köhnə dəbdə layla demək köhnəlib artıq; Bəs neyləyək? M. Araz. Bilirəm, əziz tutub babaların dəbini. Unutmayıb Babəkin o döyüş məktəbini. R. R.. // Moda. <Suğra> güllü-çiçəkli krepdeşindən lap yeni dəblə tikilmiş uzun bir don geymişdi. M. Hüs.. Dəb düşmək – ümumi adət və vərdiş halını almaq, moda olmaq. <Tahirzadə:> Məsmə bacı, indi bu çox dəb düşən sözdür. M. C.. Dəb salmaq (gətirmək) – olmayan bir şeyi xalq arasında yaymaq, adət halına salmaq. Köhnə kəndə təzə dəb salmaq (gətirmək). (Məsəl). <Cahan:> O gün ola, balam, toy edəsən, qız alasan; Evlənmək işini aramıza dəb salasan. Ü. H.. Dəbdən düşmək (çıxmaq) – adət halından çıxmaq; vaxtı keçdiyi, dövrü ötdüyü üçün daha işlənməmək, ortadan qalxmaq. Biz din və təriqətin dəbdən düşən, hörmət və etibarını itirən . . bir dövrdə dünyaya gəldik. M. S. O..